Dansen met O’Keeffe

‘Men put me down as the best woman painter… I think I’m one of the best painters.’

Waar de kleur ophoudt, eindigt ook de vorm. Georgia O’Keeffe (1887-1986) laat vormen en kleuren met zachte verfstreken moeiteloos in elkaar overvloeien. Wie haar penseelvoering live wil volgen, moet nu onmiddellijk naar Londen. Tate Modern heeft een vijftal zalen gevuld met 130 fantastische schilderijen van stad, land, lucht, bloemen, bergen, herfstbladeren, bekkenbot en wat de Amerikaanse schilder verder om zich heen zag. O’Keeffe werkte met intense aandacht en beheersing. Om ongewenste sporen te vermijden, liet ze de kwast langzaam loskomen van het doek nadat ze verf erop had gestreken.

georgiatop

Tot nu toe kende ik haar werken alleen van foto’s. Immens vaak gereproduceerd, wereldwijd bekend als ansichtkaarten die het origineel in één oogopslag samenvatten. Oog in oog met de glans van het verfoppervlak zie ik het pas: hoe haar werk echt is, hoe origineel het is en wat haar werkelijk moet hebben bewogen. Alsof je een sluier wegtrekt.

O’Keeffe’s werk viel een beetje uit de toon bij de strakke modernisten van haar tijd. En het heeft ook niet zoveel zin om er stijlen op los te laten. Eenmaal te midden van haar doeken sta je midden in haar leven, al het andere vergetend. De stad, het landschap, de bloemen; ze schilderde wat ze mooi vond en hoe ze het mooi vond. In Mexico, waar geen bloemen waren, nam ze botten als onderwerp, of wolken gezien vanuit het vliegtuig.

Haar werk leest als een dans. De schilder stuurt de motoriek aan in vormen en kleuren. Je beweegt onwillekeurig mee. Ik betrap mijn handen terwijl dat ze de bloem nadoen, mijn hoofd volgt de boomtakken om ze helemaal te kunnen zien.

Wie weten wil wat schilderkunst allemaal kan zijn, mag dit niet missen.

Nog te zien tot en met 30 oktober in Tate Modern, Londen. Georgia O’Keeffe heeft haar eigen museum in Santa Fe, New Mexico.

Terug naar de top