Vandalistisch stof
“Children spit on it”, grapt de bewaker lachend. De neiging om de stilte van het olieveld te doorbreken leidt zelfs tot vandalisme, blijkt uit mijn snapshot. Woest is niet een term die direct naar boven komt borrelen bij het zien Richard Wilson’s 20:50 in Saatchi Gallery in Londen. Maar bij het synoniem ‘onbeheersbaar’, zijn we er dus al. Toegegeven het ‘maagdelijk’ olieveld nodigt uit tot gewelddadige gedachten. Het oliezwembad heeft een te gepolijst oppervlak dat moet worden doorbroken. Kapotmaken, klinkt akelig, maar toch gebeurt het als ik mijn neiging om te spugen niet kan of wil onderdrukken. Welnee, ik ben geen vandaal, ben gewoon benieuwd naar het effect. Gaat de kleur veranderen? Blijft het erop liggen? Als ik helemaal alleen in het museum was – in een tijd zonder camera’s – zou ik niet voor mezelf in staan.
Vandalistisch stof?
Die gedachten gepasseerd, vroeg ik me ook af hoe de olie er bijna 30 jaar geleden terecht is gekomen. Een grote tank voor de deur van de ‘schone’ Gallery? Wie heeft hier aan meegewerkt? Britisch Petroleum? Shell? Olie is vies en de manier waarop het gewonnen wordt, heeft een besmeurde reputatie. Even verder lezend in de Gallery, zie ik dat 20:50 zijn naam ontleent aan gerecyclede motorolie. Het is dik, pikzwart, en absoluut onuitwisbaar. “Hoe verleidelijk, gelieve niet aan te raken,” staat er vervolgens. En dat het ‘werk’ op verschillende locaties van de galerie is tentoongesteld. Nog meer gedoe. Ik stel me de mannen voor die in beschermende pakken met een hoop tumult het vieze spul via een slurf naar binnen spuiten, totdat de meester zegt dat het goed is. De slurf wordt opgerold en de stilte valt. Wat is het effect van het stof dat vervolgens valt, vraag ik me verder af.
20:50 van de Britse kunstenaars Richard Wilson (1957) is een permanente installatie bij de Saatchi Gallery en is op dit moment tentoongesteld in Galerie 13 – een kamer op maat gebouwd voor het werk.
Carlien Oudes, ArtWorlds